Oι Απόκριες που χάθηκαν μαζί με τον παππού

Της Χρυσαλίδας

O παππούς μου πάντα γιόρταζε τις Απόκριες στα μεγάλα οικογενειακά τσιμπούσια με τα εφτά παιδιά του, τις νύφες, τους γαμπρούς, τα 17 εγγόνια και τα δύο δίγγονα που πρόλαβε. Και πάντα ντυνόταν μασκαράς όταν έφευγε για λίγο από το τραπέζι χωρίς να τον πάρουμε χαμπάρι. Όχι ο παππούς δεν ντυνόταν μασκαράς με στολές αλλά με μια κόκκινη πατανία και για γένια μαλλιά από τα πρόβατα του. Συνήθως φορούσε και μια μάσκα που «έκλεβε» από ένα μικρό εγγονάκι, χάρτινες ήταν τότε οι μάσκες!

Εμείς πάντα ξέραμε ότι ο μασκαράς που εμφανιζόταν πολύ αργότερα από όλους τους άλλους ήταν ο παππούς! Κάναμε όμως πως δεν τον γνωρίζαμε και δείχναμε έκπληκτοι όταν μετά από πολύ ώρα ξεμασκαρωνόταν. Ήταν κάτι σα μυστική συμφωνία.

Μα δεν ήταν μόνο το μασκάρεμα του παππού αυτοσχέδιο. Ήταν και τα δικά μας μασκαρέματα. Αμέσως μετά των Τριών Ιεραρχών κάναμε άνω- κάτω τα σπίτια τα δικά μας αλλά και των θείων, του παππού και των γειτόνων, αν είχαμε το θάρρος για να ετοιμαστούμε για τις Απόκριες. Τα μαύρα φουστάνια της γιαγιάς που τους κολλούσαμε αστεράκια και κάναμε τις βασίλισσες της νύχτας, το καπότο και η μπαστούνα του παππού που έπαιρναν τα αγόρια για να ντυθούν βοσκοί είχαν την τιμητική τους! Ότι άλλο μας κέντριζε το ενδιαφέρον και τη φαντασία το μαζεύαμε, το εξαφανίζαμε από την κυκλοφορία και μαζευόμαστε όταν έφτανε η ώρα σε ένα σπίτι για να «ντυθούμε». Τι γέλια ήταν αυτά, τι κέφι και τι πειράγματα.

Στη συνέχεια παίρναμε τους δρόμους, μπαίναμε σε όλα τα σπίτια του χωριού και δε βγάζαμε πουθενά τις μάσκες.

Το βράδυ γινόταν το μεγάλο τσιμπούσι με απαραίτητα το γλυκό μπουρέκι και το τζουλαμά με σταφίδες, ρύζι και εντόσθια που έφτιαχνε καλύτερα από όλες η θεία η Νίκη. Τρώγαμε όλοι σε ένα σπίτι κοντά σαράντα άτομα και μετά χορεύαμε ως τα ξημερώματα με τον παππού, που ντυνόταν μασκαράς και χόρευε ως τα βαθιά γεράματα, να σέρνει το χορό.

Μετά το θάνατο του παππού το επιχειρήσαμε κάνα δύο φορές. Αλλά τίποτα δεν ήταν πια ίδιο. Έτσι άλλη μια αγαπημένη συνήθεια των παιδικών μας χρόνων πέρασε στη λήθη. Δε θα ξεχάσω όμως ποτέ πόσο γλυκός ήταν ο ύπνος τα ξημερώματα όταν αποκαμωμένοι από χορούς και παιχνίδια πέφταμε σαν … κοτόπουλα το ένα παιδί δίπλα στο άλλο. Και κάτι ακόμα: Δε ξαναδιασκέδασα από τότε τις Απόκριες!