Της Χρυσαλίδας
H αλήθεια είναι πως στην αρχή της κρίσης πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα της μετανάστευσης. Πέρασε από το μυαλό ίσως των περισσότερων Ελλήνων η ιδέα να αναζητήσουν σε μια άλλη χώρα την τύχη τους νοιώθοντας ότι τα πράγματα θα χειροτέρευαν. Κάποιοι μπόρεσαν και το έκαναν, κάποιοι άλλοι το επιχείρησαν αλλά εδώ γύρω τους βλέπω να τριγυρνούν και κάποιοι άλλοι απλώς το σκέφτηκαν,
Σε αυτήν την τρίτη κατηγορία ανήκω κι εγώ. Ζύγιασα τα πράγματα, με έπιασε και κείνο το ελληνικό φιλότιμο (άραγε ήταν ψευδαίσθηση;) και είπα «εδώ θα μείνω».
Ούτε εγώ, ούτε και κανένας άλλος Έλληνας προφανώς, μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα ακολουθούσε στην έκταση που το ζήσαμε. Οι γονείς μας ήταν μετανάστες στις φάμπρικες της Γερμανίας κι αλλού. Κι είπαμε να μη γίνουμε κι εμείς.
Σήμερα το ένα πολιτικό σκάνδαλο έρχεται να «πλακώσει» το άλλο, η μια απάτη που αποκαλύπτεται πιο καραμπινάτη από την άλλη κι όλο έχουμε την αίσθηση ότι όσα δεν ξέρουμε και δε μάθουμε ποτέ είναι ακόμα πιο φοβερά.
Μένω στα σπίτι μου με ενοίκια, τα λιγοστά μου χρήματα εξανεμίζονται σε φόρους και τώρα τελευταία ακούω πως και για κείνη τη χαρουπιά που μου άφησε ο παππούς μου στη μέση του … πουθενά θα πρέπει λέει να πληρώσω φόρους. Ζω χωρίς ασφάλιση, χωρίς αξιοπρέπεια, θα πάρω, αν πάρω σύνταξη μαζί με τα έξοδα της κηδείας μου. Το κράτος με θεωρεί κλέφτη κι όλο μου ζητά ότι δεν έχω.
Τι παραπάνω θα ζούσα δηλαδή αν ήμουν μετανάστης; Έγινα λοιπόν μετανάστης στη χώρα μου. Μήπως είναι το ίδιο τελικά; Η μόνη διαφορά είναι ότι θα με «έτρωγε» η ξενιτιά και τώρα νοιώθω πως η Ελλάδα τρώει τις σάρκες μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου