Της Χρυσαλίδας
Όσο περνούν οι μέρες, όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα μια αδιόρατη μελαγχολία φωλιάζει μέσα μου. Μια μελαγχολία που αδιαφορεί για τα πως και τα γιατί, μια μελαγχολία που δε θέλει ούτε καν επαρκείς λόγους για να δικαιολογήσει την ύπαρξη της!
Την ξέρω, τη γνώριζα από παιδί εκείνη την μελαγχολία των γιορτών, των απολογισμών, του τέλους του έτους. Μα σα να μου φαίνεται πως φέτος την επιδεινώνει η γενικότερη κατάσταση. Η άδεια αγορά, οι κακόκεφοι άνθρωποι που περπατούν στους δρόμους και δύο παιδάκια που άκουσα χθες να συζητούν για τα κάλαντα λέγοντας πως «φέτος θα είναι κακή χρονιά γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν λεφτά».
Θαρρώ κοιτώντας στα μάτια τους ανθρώπους πως κι αυτοί κάπως έτσι αισθάνονται. Στερημένοι από ελπίδες και οράματα, βλέποντας ένα μέλλον αβέβαιο και αδυνατώντας να κάνουν οποιαδήποτε πρόβλεψη και προγραμματισμό ακόμα και για το κοντινό αύριο.
Πάντα μας έλεγαν από παιδιά πως τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης και πως μετρά το ότι είμαστε όλοι μαζί και όχι πόσα αγαθά έχουμε. Η αλήθεια είναι πως τότε περίσσευαν τα αγαθά στις ζωές μας και λίγο εκ του ασφαλούς μπορούσαμε να είμαστε και ευτυχισμένοι που ήμασταν όλοι μαζί.
Προχθές άκουσα το γείτονα μου να τσακώνεται με τη γυναίκα του, άνεργοι κι οι δύο, πως θα ψωνίσουν στα παιδιά τους τα Χριστούγεννα. Μετά τους άκουσα να κλαίνε και μετά τους είδα να βγαίνουν βόλτα στο πάρκο κρατώντας τα παιδιά τους από τα χέρια, με θλιμμένα και συνοφρυωμένα πρόσωπα. Τελικά η φετινή μου μελαγχολία δεν είναι η συνήθης των γιορτών. Είναι μελαγχολία με … αιτία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου