Της Χρυσαλίδας
Πέρασαν κιόλας 31 χρόνια; Λες και ήταν χθες, που σαν σήμερα πήγαμε στο σχολείο χωρίς τη μαθητική ποδιά, χωρίς αυτή τη «στολή» που μας ακολουθούσε από το νηπιαγωγείο. Την προηγούμενη μέρα είχε ανακοινωθεί και επίσημα η κατάργηση της. Είχαμε φθάσει πλέον στη Β Λυκείου και στα πλαίσια του πνεύματος εκσυγχρονισμού καταργήθηκε η μαθητική ποδιά. Τι χαρά ήταν αυτή; Τι ενθουσιασμός!
Ξεχυθήκαμε στους δρόμους φορώντας πολύχρωμα φουστάνια και φούστες- επί του παρόντος ούτε λόγος για παντελόνια, παρά μόνο στη γυμναστική- κι όπως μου έλεγε ένας φίλος και συμμαθητής πρόσφατα μοιάζαμε με ένα πολύβουο μελίσσι. Τα αγόρια ξαφνιάζονταν σας μας έβλεπαν, βλέπετε μας έβλεπαν επί έντεκα χρόνια με τις ποδιές.
Κι από κείνο το πρωί αποκτήσαμε ένα άλλο πρόβλημα εκτός από το άγχος να μαζέψουμε βαθμούς για να φύγουμε από την επαρχία της επαρχίας. Τι θα βάλω σήμερα; Αρχίσαμε να ξυπνάμε μισή ώρα νωρίτερα για να περιποιηθούμε την γκαρνταρόμπα μας.
Γρήγορα και πριν τελειώσει ο Φλεβάρης μας είχε τελειώσει κι ο ενθουσιασμός. Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια σκέφτομαι πως δεν ήταν και τόσο «βαριά» η μαθητική ποδιά. Μαζί της πονέσαμε, κλάψαμε, θυμώσαμε, ονειρευτήκαμε και ζήσαμε τα πρώτα μας ερωτικά σκιρτήματα.
Αν δεν ήταν και η κ.Θεανώ η Λυκειάρχης μας που επέμενε στην κορδέλα και στην μπλε ζώνη της ποδιάς- από το ίδιο ύφασμα παρακαλώ- ίσως και τότε να μην μας πείραζε πολύ. Αν δεν ακούγαμε κάθε μέρα ότι το μάκρος της πρέπει να είναι μια παλάμη κάτω από το γόνατο ίσως να μη χαιρόμαστε και τόσο που καταργήθηκε.
Κι αν δεν είχαμε εκείνο τον ανεκδιήγητο καθηγητή να μας λέει πως το μόνο που μας ξεχώριζε από τις μοδίστρες ήταν η ποδιά, τότε μπορεί και να είχαμε αγαπήσει το ρούχο που σημάδεψε τα νιάτα μας. Ήταν απλώς ένα ρούχο. Αλλά ξέρετε κάτι; Τώρα το νοσταλγώ αυτό το ρούχο και ότι συνόδεψε στα άγρια χρόνια της εφηβείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου