"Πρωτάκι": Ένας διαχρονικός Γολγοθάς

ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΛΙΔΑΣ

To μικρό παγωμένο χεράκι μου στη μέση του Σεπτέμβρη ψάχνει ένα άλλο χέρι να κρατηθεί. Μόλις με άφησε η μητέρα μου και στο πολύβουο δρόμο πενήντα μέτρα από το κτίριο του σχολείου, νοιώθω να κρυώνω. Πριν από δύο μέρες στον τελευταίο καύσωνα ήμασταν στη θάλασσα.

Η καρδιά μου χτυπά δυνατά τα πόδια μου δε με κρατούν. Πενήντα μέτρα από την είσοδο του σχολείου και νομίζω πως δε θα τα καταφέρω να φτάσω. Η άσπρη μου κορδελίτσα δεν αφήνει τα μαλλιά να πέσουν στο πρόσωπο μου. Ντρέπομαι. Νομίζω πως όλοι κοιτούν εμένα. Φοβάμαι. Τι να ναι άραγε τούτο το «μεγάλο» σχολείο; Αχ, να μπορούσα να γυρίσω στο νηπιαγωγείο στην τάξη της δικιάς μου δασκάλας της κυρίας Πέλλας.

Ένα κοριτσάκι φτάνει δίπλα μου. Δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω, με την καινούρια της ποδιά, την αγαπημένη μου φίλη και γειτονοπούλα τη Βαγγελίτσα. Όταν όμως την αναγνωρίζω αρχίσω να καταλαβαίνω τις εκφράσεις που άκουγα να λένε οι μεγάλοι «όαση μέσα στην έρημο», «τυφλός που βρήκε το φως του».

Μου απλώνει το μικρό της χέρι; Το πιάνω. Ω, είναι κι αυτό παγωμένο σαν το δικό μου. Διασχίζουμε μαζί τα πενήντα μέτρα ως την είσοδο του σχολείου. Ρίχνω μια τελευταία ματιά πίσω μου. Βλέπω τη μητέρα μου να με κοιτά χαμογελαστή αλλά και ανήσυχη. Χαμογελώ κι εγώ. Τη βλέπω πιο ήρεμη.

Η Βαγγελίτσα με τραβά. Μπαίνουμε σε μια αυλή γεμάτη παιδιά. Καταλαβαίνω πως πολλά από αυτά, βλέπω τα μάτια τους, είναι τρομαγμένα σαν εμένα. Όλη η ανησυχία μου φεύγει ως δια μαγείας. Τουλάχιστον δεν είμαι μόνη μου σε αυτό το … Γολγοθά!

ΥΓ. Η ανάμνηση από την πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό ξεπήδησε ξαφνικά χθες το πρωί όταν είδα μια μικρούλα στη γειτονιά μου να τραβά τη μάνα τη μέσα στο σπίτι για να μην … πάνε σχολεία. Τελικά η «κρυάδα» του «μεγάλου» και άγνωστου παραμένει πάντα ίδια.

Γιατί έχω κενό στο στομάχι αφού δε θα πάω σχολείο;

TΗΣ ΧΡΥΣΑΛΙΔΑΣ

Όταν ήμουν παιδί, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ξυπνούσα τα πρωινά με ένα περίεργο κενό στο στομάχι. Βλέπετε, το σχολείο που σε λίγο θα άρχιζε, μετά τις διακοπές μου έπεφτε … βαρύ! Τα χρόνια πέρασαν τα σχολεία τέλειωσαν κι άρχισε η δουλειά. Έτσι έφυγε και το κενό στο στομάχι.

Μόνο που τις τελευταίες μέρες άρχισα να έχω ξανά τα ίδια συμπτώματα. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Όμως το κενό επέμενε. Ανέτρεξα έτσι τους λόγους που το προκαλούσαν. Τότε ήταν το Καλοκαίρι που έφευγε, οι υποχρεώσεις που άρχιζαν, το αραλίκι που τέλειωνε και το υποχρεωτικό πρόγραμμα καθημερινά.

Τώρα από όλα αυτά ισχύει μόνο το πρώτο. Ένα ακόμα Καλοκαίρι λιγότερο. Προς τι λοιπόν το κενό;

Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα πως το κενό σε μένα, και προφανώς σε χιλιάδες άλλους έλληνες, το προκαλεί η έλλειψη αισιοδοξίας και η ελπίδα για το αύριο. Οι λογαριασμοί σωριάζονται στο τραπεζάκι του σαλονιού, οι εισπρακτικές εταιρείες μας «αλλάζουν» τα φώτα στα τηλέφωνα, η τηλεόραση, οι εφημερίδες τα πόρταλ καταγράφουν τη χειρότερη όψη της ζωής και μας την … πετούν σχεδόν ανώδυνα. Δουλειά δεν υπάρχει, λεφτά δεν υπάρχουν το απίστευτο σίριαλ της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας μας συνεχίζεται.  Άνθρωποι αυτοκτονούν, οι πολιτικοί ανακυκλώνουν όσα πάντα έλεγαν και «παίζουν» με τη μιζέρια μας. Κι εκείνη η δημοσκόπηση που δείχνει πως οι Έλληνες στρέφονται στη …Χρυσή Αυγή (ναι αυτό θα μας λύσει το πρόβλημα) ήταν ακόμα μια γροθιά στα στομάχια μας. Και τα κερασάκι στην … ένας διορισμός κάθε μέρα για ένα συγγενή πολιτικού!

Όχι, δε θέλω να πω άλλα! Μόνο που απορώ γιατί να μην είμαι ακόμα παιδί και να έχω το κενό στο στομάχι από την αγωνία του σχολειού; Θα είχα τουλάχιστον την ελπίδα πως όταν θα μεγάλωνα θα είχε τελειώσει αυτή η άτιμη η κρίση. Τελικά αυτή μου προκαλεί το τωρινό κενό στο στομάχι.